Historia Szkoły Podstawowej Nr 2 im. Polskich Olimpijczyków w Krynicy – Zdroju sięga drugiej połowy XIX wieku, kiedy to na podstawie ustawy Rady Szkolnej Krajowej 27. V. 1883r. podjęta została decyzja o ustanowieniu w Krynicy-Wsi pospolitej szkoły ludowej, jednoklasowej. Kierował nią Akcenty Sawczak⁽¹⁾

Program obejmował dziesięć przedmiotów, łącznie z gimnastyką. Tuż przed wybuchem I wojny światowej został podniesiony stopień organizacyjny. Jednoklasowa szkoła stała się czteroklasową szkołą pospolitą.

Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. na terenie Krynicy – podobnie jak w całej Galicji – obowiązywały stare przepisy szkolne i rozporządzenia Rady Szkolnej Krajowej.

Na podstawie rozporządzenia wydanego 7 listopada 1918 r. przez Polską Komisję Likwidacyjną utrzymane zostały wszystkie przepisy prawno – organizacyjne wydane przez władze zaborcze.

Zachowano dotychczasową sieć szkolną i zezwolono wszystkim nauczycielom na dalsze pełnienie swoich funkcji, zobowiązując ich tylko do złożenia nowej przysięgi⁽²⁾

Szkoła w Krynicy-Wsi w latach 1925/26 miała pięciu etatowych nauczycieli, prowadziła zajęcia w zakresie pięciu klas powszechnych. Zapisanych do niej było 239 uczniów. Naukę prowadzono w języku polskim i ruskim. W latach 1930-31 liczyła już 260 uczniów. W 1933 r. ukazał się statut publicznych szkół powszechnych^(3).

W myśl niego szkoła w Krynicy – Wsi otrzymała drugi stopień organizacyjny. Cztery lata później, decyzją Inspektora Szkolnego w Nowym Sączu, stała się placówką, która otrzymała trzeci stopień organizacyjny (posiadała bowiem wymaganą, minimalną liczbę uczniów – 211).

Po zakończeniu działań wojennych rok szklony rozpoczął się 4 IX 1945 r. W szkole pracę podjęło jedynie trzech nauczycieli. Byli to: Józef Chmiel- kierownik placówki, jego żona Helena i Zofia Gruczelak⁽⁴⁾

Naukę pobierało w niej 144 uczniów.

Szkoła Podstawowa Nr 2 realizowała także postanowienia ustawy z 7 kwietnia 1949 o likwidacji analfabetyzmu. Zorganizowała kurs dla osób nie umiejących czytać i pisać. Kurs ten ukończyło 32 uczestników ^(5).

W roku 1958 szkołę rozbudowano i wyremontowano. Poważnym problemem była stale rosnąca liczba uczniów, co spowodowało, że pod koniec lat 60 – tych nauka w szkole odbywała się nawet na trzy zmiany. Dzięki aktywności kierownictwa placówki (m. in. J. Chmiela, K. Rojny) rozpoczęto budowę boiska przyszkolnego, następnie przebudowano poddasze, gdzie usytuowano dodatkowe sale lekcyjne. Dobudowano także świetlicę.

W połowie lat 70 – tych zostało oddane do użytku nowe skrzydło placówki dzięki energicznym zabiegom ówczesnego dyrektora K. Rojny. Zbiegło się to z budową nowego osiedla w rejonie szkoły, co sprawiło, że poprawa warunków znowu nie była bardzo odczuwalna ^(6).